Een jongeman die niet wist waar hij naartoe zou gaan. Niet wetende waar hij goed aan deed en hoe zijn leven er uit moest gaan zien. Het enige wat duidelijk was, was dat hij dichter bij God wilde leven.

Hoe is dat mogelijk? Kan dat zonder alles achter te laten? Wat kan hij verwachten? Blijft er nog iets hetzelfde?

Dit zijn vragen die mij paar maanden geleden bezig hielden. Inmiddels is het gelukkig een stuk minder vaag geworden.

Dichter bij God leven is op vele manieren mogelijk, in het beroepsleven, bij de overheid, als missionaris en alles wat hier tussendoor glipt. Sleutels hierin zijn tijd met God te nemen, beslissingen met Hem te nemen en nederig luisteren naar wat Hij te zeggen heeft. Begrijp me goed: het gaat hierin om de relatie, het samenwerken van hart tot hart.

Het kan zonder alles achter te laten, maar wees bewust van de eigen verlangens en wat God vraagt. Dit kan soms vreemde spanning geven: God belooft voor Zijn kinderen te zorgen; ben jij bereid om Hem te vertrouwen? Bij mij komt dat stukje bij beetje, van het allemaal zelf moeten kunnen terwijl ik vertrouw, naar: vrijheid in wat ik heb omdat God het kan brengen. Van altijd alles in de toekomst moeten overzien, naar: God overziet de toekomst en ik vertrouw op Zijn zicht.

Wat kan ik verwachten? In ieder geval een hoop veranderingen, nieuwe mensen, nieuwe vrienden, liefde van God, vrijheid, verantwoordelijkheid en nog veel meer wat ik nog niet onder woorden kan brengen

God blijft gelukkig hetzelfde. Ik verwacht dat een deel van mij hetzelfde blijft, al weet ik nog niet wat.

Inmiddels ben ik benieuwd naar alle dingen die ik nog mee ga maken met God en de mensen in Spanje. Het is zo gaaf om hier te zijn, de cultuur te zien en God al te zien werken: op gebed brak het wolkendek, van regen naar volle zon met later een dubbele regenboog in de blauwe lucht om het te verzegelen. We konden beide einden zien en er was geen wolk boven te bekennen.